سیستم درمانی کانادا

نظام بهداشت و درمان کانادا یا همان سیستم درمانی کانادا را مدیکر (Medicare) می‌خوانند که از بودجه عمومی تأمین مالی می‌شود. با وجود این سیستم همه کانادایی‌ها بدون پرداخت هزینه از خدمات عمومی بیمارستانی و پزشکی ضروری بدون پرداخت هزینه  استفاده می‌کنند.  اما باید بدانید در کانادا مانند کشور ما ایران یک سیستم متمرکز خدمات بهداشت و درمان وجود ندارد. در کانادا به جای داشتن یک برنامه ملی متمرکز، ۱۳ برنامه بیمه بهداشت و درمان استانی و منطقه‌ای وجود دارد. در واقع نقش‌ها و مسئولیت‌های مربوط به نظام درمانی مناطق بین دولت‌های استانی و قلمروها و دولت فدرال به صورت مشترک پیش برده می‌شود. دولت فدرال از طریق قانون سلامت کانادا استانداردهای کلی بهداشت و درمان در کشور را تعیین می‌کند. همچنین کمک‌های مالی برای خدمات بهداشتی و درمانی استان‌ها و مناطق را تأمین می‌کند. حمایت از ارائه خدمات بهداشتی و سلامت به گروه‌های خاص هم از طریق دولت فدرال انجام می‌شود؛ اما دولت‌های استانی و قلمروها هم در مقام مجری این استانداردها و سیاست‌ها را پیاده می‌کنند و خدمات بهداشتی و درمانی به ساکنین مناطق ارائه می‌دهند.

گفتیم که برنامه‌های بیمه سلامت استان‌ها و قلمروها باید مطابق با استانداردهای تعریف شده در قانون سلامت کانادا ارائه شوند. از موارد تعریف شده در نظام خدمات درمانی در کانادا این هست که کلیه پرداخت‌های بیمه‌ای در قالب  استانداردهای  Canada Health Transfer انجام شود. این استانداردها عبارت‌اند از:

۱) مدیریت عمومی

بر اساس این اصل باید مقامات دولتی بیمه و خدمات درمانی را بدون هیچ هدف سودجویانه ارائه دهند.

۲) جامع بودن

طبق این اصل باید همه خدمات درمانی و پزشکی حتی دندانپزشکی با هزینه بیمه و بدون هیچ هزینه‌ای برای شهروندان انجام گیرد.

3) فراگیری

برنامه‌های استانی و سرزمینی سیستم درمانی کانادا باید همه ساکنان کشور را تحت پوشش خود قرار دهند.

4) قابلیت انتقال و تغییر مکان

برنامه‌های استانی و منطقه‌ای باید از این قابلیت برخوردار باشند که تمام ساکنان کانادا در هنگام سفر در درون کشور بتوانند در هر کجای کانادا از این خدمات بهره‌مند شوند. در این زمینه حتی نوعی پوشش محدود خدمات درمانی در هنگام سفرهای خارج از کشور کانادا هم در نظر گرفته شده است. هنگامی که یک مقیم کانادا به یکی دیگر از استان‌های کانادا نقل مکان می‌کند، فرد می‌تواند در 3 ماه اول اقامت همچنان از کارت بیمه مراقبت‌های بهداشتی خود استفاده کند. این مدت زمان به فرد این فرصت کافی را می‌دهد که بتواند برای ثبت نام طرح جدید و دریافت کارت بیمه جدید بهداشتی اقدام کند.

5) دسترسی

برنامه‌های استان‌ها و قلمروها باید به همه ساکنین دسترسی معقول به خدمات پزشکی ضروری را ارائه دهند. دسترسی باید بر اساس نیاز پزشکی و نه توانایی پرداخت در دسترس افراد قرار داده شود.

برای ارائه سرویس‌های رایگان اولیه مربوط به خدمات درمانی در کانادا کارت بهداشت سلامت(Health Sante) در اختیار افراد قرار می‌گیرد. این کارت‌های سلامت برای استفاده از تسهیلات پزشکی توسط افراد دارای بیمه خدمات درمانی عمومی باید ارائه شوند. افراد پس از ورود به کانادا می‌توانند طریق وزارت بهداشت استان یا منطقه محل زندگی خود درخواست مربوط به دریافت این کارت را ثبت کنند و پس از چند روز کارت خود را دریافت خواهند نمود.

در سیستم درمانی در کانادا شما می‌توانید از خدمات بیمه‌ای خصوصی و رایگان بهره‌مند شوید. سیستم بیمه خصوصی چیزی است شبیه آنچه در ایران از آن به عنوان بیمه تکمیلی یاد می‌شود. در چارچوب این سیستم شهروندان کانادایی با پرداخت مبلغ مشخصی به عنوان هزینه بیمه خود را بیمه کرده و می‌توانند از خدمات تخصصی مربوط به سلامت در مدت زمان کمتر و احتمالاً با کیفیت بیشتر بهره‌مند شوند.

در مورد خدمات بیمه رایگان اما همه شهروندان و دارندگان اقامت دائم کانادا می‌توانند بدون پرداخت پول از خدمات پزشکی استفاده ‌کنند و به صورت رایگان تحت درمان قرار گیرند. تمام افراد خانواده، حتی نوزادان باید کارت بیمه مخصوص به خود داشته باشند. در چهارچوب این ساز و کار بیمه رایگان کانادایی‌ها می‌توانند با ارائه کارت بهداشت به صورت رایگان در مطب پزشکان ویزیت شوند. حتی تهیه دارو هم با تخفیف ۸۰ درصدی ممکن خواهد بود.

با این حال در مواردی افراد در سه ماه اول ورود خود به کانادا نمی‌توانند از این خدمات درمانی رایگان بهره‌مند شوند و ناگزیر باید خود را تحت پوشش بیمه‌های خصوصی قرار داده و از خدمات آن بهره‌مند شوند. در عین حال این بیمه‌های رایگان شامل خدمات دندان‌ پزشکی نمی‌شود و با هزینه‌ای گزاف قابل انجام است. از همین رو به مهاجران ایرانی توصیه می‌شود خدمات مربوط به دندانپزشکی خود را پیش از مهاجرت و در ایران انجام دهند.

اساساً در کانادا پزشکان عمومی یا همان پزشکان خانواده اولین پزشکانی هستند که بیمار را ویزیت کرده، بیماری را تشخیص داده و آن را درمان می‌کنند. با این حال در صورتی که پزشک عمومی تشخیص دهد که بیمار به یک پزشک متخصص نیاز دارد، پزشک خانواده معمولاً بیمار را به پزشک متخصص ارجاع می‌دهد. هم‌زمان ممکن است پزشک خانواده برای تشخیص ضرورت ارجاع بیمار به پزشک متخصص، انجام برخی تست‌های آزمایشگاهی، رادیو گرافی، سونوگرافی و دیگر آزمایش‌های لازم را صادر نماید. پزشک خانواده همچنین سوابق پزشکی بیمارانش را ثبت کرده و نگهداری می‌کند.

با این حال گاه افراد هنگامی‌که مشکل پزشکی غیر اضطراری دارند و در لیست انتظار پزشک خانواده هستند، یا اگر پزشک خانواده دارند ولی تعیین وقت ملاقات برای آن‌ها مقدور نمی‌باشد، برای معاینه پزشکی به کلینیک سرپایی مراجعه می‌نمایند.

در عین حال در مواقع ضروری سرویس آمبولانس و سایر فوریت‌های پزشکی در دسترس است و در تماس با آن‌ها می‌توان از خدمات فوری بهره برد. در واقع در مواقع اورژانس و اتفاقات غیر منتظره، بستگی به میزان فوریت و خطری که زندگی فرد را تهدید می‌کند در تماس با شماره تلفن ۹۱۱ می‌توان از این خدمات فوری بهره گرفت. در صورت لزوم آمبولانس مجهز به اکسیژن، تجهیزات قلبی و سایر تجهیزات اورژانسی به همراه کارکنان آموزش دیده به محل حادثه ارسال می‌شود.

آن چنانکه در این مطلب گفته شد به طور کلی سیستم درمانی کانادا رایگان است و خدمات پزشکی در کانادا شامل ویزیت و انواع آزمایش‌ها با در اختیار داشتن کارت سلامت قابل انجام هستند. در واقع در این سیستم، شهروندان کانادایی بدون پرداخت هزینه از خدمات پزشکی و بیمارستانی بهره‌مند می‌شوند و تمام هزینه‌های پرداختی برای بیمه‌های خصوصی ،داروها و پرداخت مستقیم از جیب مردم تنها ۳۰ درصد از کل هزینه‌های سالانه نظام سلامت کانادا را تشکیل می‌دهد. در عین حال شهروندان کانادایی از این شانس برخوردارند که برای دریافت خدمات تکمیلی درمان از خدمات شرکت‌های خصوصی بیمه با پرداخت هزینه بیمه منتفع شوند.

همچنین دانشجویان در اکثر نقاط کانادا می‌توانند از شرایط بیمه دانشجویی در کانادا بهره‌مند شوند. بدین ترتیب نگرانی چندانی بابت تحمیل هزینه‌های سنگین درمان برای دانشجویان وجود ندارد.